Θεάρεστη Φιλονικία

Κάποιος γέροντας είχε έναν υποτακτικό, που ασκήτευε σ’ ένα κελί δέκα μίλια μακριά. Του είπε λοιπόν ο λογισμός: «Κάλεσε τον αδελφό, να έρθει να πάρει το ψωμί του». 

Σκέφτηκε όμως πως θα ήταν καλύτερο να του το πάει ο ίδιος, για να μην τον αναγκάσει να περπατήσει τόσο δρόμο. Πήρε το ψωμί και ξεκίνησε. 

Καθώς προχωρούσε, σκόνταψε σε μια πέτρα και πληγώθηκε ένα δάχτυλό του. Το αίμα έτρεχε άφθονο, κι από τον πόνο άρχισε να κλαίει. 

Αμέσως παρουσιάζεται μπροστά του ένας άγγελος και τον ρωτάει:
-Γιατί κλαίς; 
-Γι’ αυτήν εδώ την πληγή, απάντησε εκείνος, δείχνοντας του το δάχτυλο.
-Μην κλαις για την πληγή. Τα βήματα που κάνεις για την αγάπη του Κυρίου μετριούνται κι αξίζουν μεγάλο μισθό στα μάτια του Θεού.

Ο ασκητής ευχαρίστησε το Θεό και συνέχισε με χαρά το δρόμο του. Έφερε τα ψωμιά στον υποτακτικό, κι αφού του διηγήθηκε για τη φιλανθρωπία που του έδειξε ο Θεός, γύρισε στο κελί του.

Την άλλη μέρα πήρε πάλι ψωμιά και ξεκίνησε να τα πάει σ’ άλλο μοναχό. Συνέβη όμως να έρχεται κι αυτός σ’ εκείνον, κι έτσι συναντήθηκαν στο δρόμο.

Λέει τότε ο πρώτος:
-Είχα ένα θησαυρό και θέλησες να μου τον κλέψεις!
-Η στενή θύρα μόνο εσένα χωράει; Ρώτησε ο δεύτερος. Άφησε κι εμένα να μπω μαζί σου. 

Ενώ μιλούσαν, παρουσιάζεται άγγελος Κυρίου και τους λέει:
-Αυτή η φιλονικία σας ανέβηκε στο Θεό σαν οσμή πνευματικής ευωδίας.