Από της ημέρας της αγίας και μεγάλης Κυριακής του Πάσχα καθ' όλην την Διακαινήσιμον εβδομάδα μέχρι του Εσπερινού του Σαββάτου, ως και από του Εσπερινού της Τρίτης της στ' από του Πάσχα εβδομάδος (Τυφλού) μέχρι του Εσπερινού της Τετάρτης, καθ' ην αποδίδεται η εορτή του αγίου Πάσχα αντί Μεσονυκτικού, Ωρών και Αποδείπνου αναγινώσκεται η εξής ακολουθία:
Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος (τρις).
Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι, προσκυνήσωμενον άγιον Κύριον, Ιησούν τον μόνον αναμάρτητον. Τον σταυρόν σου, Χριστέ, προσκυνούμεν, και την αγίαν σου ανάστασιν υμνούμεν και δοξάζομεν· συ γαρ ει Θεός ημών, εκτός σου άλλον ουκ οίδαμεν, το όνομά σου ονομάζομεν. Δεύτε πάντες οι πιστοί, προσκυνήσωμεν την του Χριστού αγίαν ανάστασιν· ιδού γαρ ήλθε διά του σταυρού, χαρά εν όλω τω κόσμω. Διά παντός ευλογούντες τον Κύριον, υμνούμεν την ανάστασιν αυτού. Σταυρόν γαρ υπομείνας δι ημάς, θανάτω θάνατον ώλεσεν (τρις).
Προλαβούσαι τον όρθρον αι περί Μαριάμ, και ευρούσαι τον λίθον αποκυλισθέντα του μνήματος, ήκουον εκ του αγγέλου· Τον εν φωτί αιδίω υπάρχοντα, μετά νεκρών τι ζητείτε ως άνθρωπον; βλέπετε τα εντάφια σπάργανα· δράμετε και τω κόσμω κηρύξατε, ως ηγέρθη ο Κύριος θανατώσας τον θάνατον· ότι υπάρχει Θεού Υιός, του σώζοντος το γένος των ανθρώπων.
Ει και εν τάφω κατήλθες, Αθάνατε, αλλά του ’δου καθείλες την δύναμιν· και ανέστης ως νικητής, Χριστέ ο Θεός γυναιξί μυροφόροις φθεγξαμένος· Χαίρετε· και τοις σοις αποστόλοις ειρήνην δωρούμενος, ο τοις πεσούσι παρέχων ανάστασιν.
Εν τάφω σωματικώς, εν άδου Δε μετά ψυχής, ως Θεός, εν παραδείσω δε μετά ληστού, και εν θρόνω υπήρχες, Χριστέ, μετά Πατρός και Πνεύματος, πάντα πληρών ο απερίγραπτος. Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι.
Ως ζωηφόρος, ως παραδείσου ωραιότερος, όντως και παστάδος πάσης βασιλικής αναδέδεικται λαμπρότερος, Χριστέ, ο τάφος σου, η πηγή της ημών αναστάσεως. Καί νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων αμήν.
Το του Υφίστου ηγιασμένον θείον σκήνωμα, χαίρε· δια σου γαρ δέδοται η χαρά, Θεοτόκε, τοις κραυγάζουσιν·Ευλογημένη συ, εν γυναιξίν υπάρχεις, πανάμωμε Δέσποινα.
Κύριε ελέησον (40 φορές)
Δόξα Πατρί ... Και νυν
Την τιμιωτέραν των Χερουβίμ, και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των σεραφίμ, την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν, την όντως Θεοτόκον, σε μεγαλύνομεν.
Δι ευχών των αγίων πατέρων ημών,
Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς.
Μετά το δι' ευχών του Αποδείπνου λέμε:
Ευχή του Μεγ. Βασιλείου
Ευλογητός ει, Δέσποτα παντοκράτωρ, ο φωτίσας την ημέραν τω φωτί τω ηλιακώ και την νύκτα φαιδρύνας ταις αυγαίς του πυρός· ο το μήκος της ημέρας διελθείν ημάς καταξιώσας και προσεγγίσαι ταις αρχαίς της νυκτός. Επάκουσον της δεήσεως ημών και παντός του λαού σου· και πάσιν ημίν συγχωρήσας τα εκούσια και τα ακούσια αμαρτήματα, πρόσδεξαι τας εσπερινάς ημών ικεσίας και κατάπεμψον το πλήθος του ελέους και των οικτιρμών σου επί την κληρονομίαν σου. Τείχισον ημάς αγιοίς αγγέλοις σου. Όπλισον ημάς όπλοις δικαιοσύνης σου. Περιχαράκωσον ημάς τη αληθεία σου. Φρούρησον ημάς τη δυνάμει σου. Ρύσαι ημάς εκ πάσης περιστάσεως και πάσης επιβουλής του αντικειμένου. Παράσχου δε ημίν και την παρούσαν εσπέραν, συν τη επερχομένη νυκτί, τελείαν, αγίαν, ειρηνικήν, αναμάρτητον, ασκανδάλιστον, αφάνταστον, και πάσας τας ημέρας της ζωής ημών· πρεσβείαις της αγίας Θεοτόκου και πάντων των αγίων των απ' αιώνός σοι ευαρεστησάντων· Αμήν. Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος Αναστάς ο Ιησούς από του τάφου, καθώς προείπεν, έδωκεν ημίν την αιώνιον ζωήν και μέγα έλεος.
