Προσευχή για τους εχθρούς μας.

Η προσευχή για τους εχθρούς μας είναι εν­το­λη του Κυ­ρι­ου: «Προ­σεύ­χε­σθαι υ­περ των επηρει­α­ζον­των και δι­ω­κον­των υ­μας» (Ματθ.5.43). Προ­σεύ­χε­σθαι, μας πα­ραγ­γελ­λει, για οσους σας ε­νο­χλούν και σας δι­ω­κουν α­κο­μα. Με την προ­σευ­χη για σω­τη­ρι­α των ε­χθρών μας, εκ­φρα­ζου­με α­γα­πη και συμ­πα­θεια προς αυ­τους και αυ­το ευ­α­ρε­στεί το Θε­ο, για­τι ε­τσι ενερ­γούν­τες μοι­α­ζου­με μ’ Αυ­τον. Δεί­χνου­με ο­τι ει­μα­στε γνη­σια παι­διά Του. Αυτή η πράξη είναι απαραίτητη να γίνεται από κάθε πιστό για να δικαιώνεται ο ίδιος ενώπιον του δικαίου Θεού. (Ματθ. 6.14).

Αυ­τη η πρα­ξη που ζη­τα ο Θε­ος α­πο ε­μας να κα­νου­με για τους ε­χθρούς μας δε μας στοι­χι­ζει τι­πο­τα, ει­ναι ευ­κο­λη και α­δα­πα­νη. Την κα­νει δυ­σκο­λη και ο­δυ­νη­ρη ο ε­γω­ι­σμος μας. Τι πιο ευκολο από του να προσευχόμαστε για τους εχθρούς μας, να παρακαλούμε τον Κύριο να τους συγχωρέσει για όσα μας έβλαψαν και να τους αποτρέψει από την κακία για να σωθεί η ψυχή τους, να τους οδηγήσει στο δρόμο της καλωσύνης και να τους χαρίσει ειρήνη μετάνοια και σωτηρία.

Ε­χου­με υ­πο­χρε­ω­ση να ευ­χο­μα­στε για τους ε­χθρούς μας, για­τι και ε­μείς με τις πρα­ξεις και ενερ­γει­ες μας γι­νο­μα­στε ε­χθροί του Θε­ου και ο­μως Αυ­τος μας συγ­χω­ρεί, και ο­χι μο­νο, αλ­λα και θυ­σι­α­στη­κε για τη σω­τη­ρι­α μας, «Χρι­στος υ­περ α­σε­βων α­πε­θα­νε» Καί ο­ταν η­ταν καρφω­με­νος στο σταυ­ρο προ­σευ­χο­ταν για τους σταυ­ρω­τες Του, «Πα­τερ, α­φες αυ­τοις ου γαρ οι­δα­σι τι ποι­ου­σι» (Λουκ. 23.34). Καί το πα­ρα­δειγ­μα αυ­το του Κυ­ρι­ου ε­φαρ­μο­σαν κατοπιν ο­λοι οι γη­σιοι ο­πα­δοί του. Πρω­τος και κα­λυ­τε­ρος ο Πρω­το­μαρ­τυ­ρας Στε­φα­νος. Ε­νω οι πε­τρες σκε­πα­ζαν το μα­τω­με­νο σω­μα του αυ­τος πα­ρα­κα­λού­σε για τους φο­νείς του, «Κυριε, μη στη­σεις αυ­τοις την α­μαρ­τι­αν ταύ­την» (Πραξ. 7. 59).

Ο Α­γιος Χρυ­σο­στο­μος λε­γει σχε­τι­κα: «Ο­ταν προ­σερ­χο­μα­στε στην προ­σευ­χη και ι­κε­τεύ­ο­μεν το Θε­ο για τους ε­χθρούς μας, Αγ­γε­λοι πα­ρι­σταν­ται και με πολ­λην προ­σο­χη πα­ρα­κο­λου­θούν, και ο­ταν τε­λει­ω­σει η προ­σευ­χη θαυ­μα­ζουν και χει­ρο­κρο­τούν αυ­την. Για­τι τε­τοι­α προ­σευ­χη κα­ται­σχυ­νει τους δαί­μο­νες και τους τρε­πει σε φυ­γη...τε­τοι­α προ­σευ­χη ε­ξο­μοι­ω­νει τον ανθρω­πο ο­χι με αγ­γε­λους και Αρ­χαγ­γε­λους, αλ­λα με αυ­τον τον βα­σι­λε­α των ου­ρα­νων».

Α­πο αυ­τα τα λι­γα που λε­χθη­καν για το θε­μα φαί­νε­ται α­ναγ­και­α η ευ­χη για τους ε­χθρούς μας και δεν πρε­πει να την πα­ρα­λεί­που­με αν θε­λου­με τη δι­κη μας σω­τη­ρι­α.