Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν | Γέροντας Παΐσιος o Αγιορείτης

Η αυτοπεποίθηση είναι ο μεγαλύτερος
και χειρότερος εχθρός μας.

Ο άνθρωπος, αν θέλει να μη βασανίζεται, πρέπει να πιστέψει στο «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν», που είπε ο Χριστός. Να απελπιστεί δηλαδή από τον εαυτό του με την καλή έννοια και να πιστέψει στην δύναμη του Θεού. Όταν κανείς απελπιστεί με την καλή έννοια από τον εαυτό του, τότε βρίσκει τον Θεό. «Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι». 

Ακόμη και οι πιο πνευματικοί άνθρωποι δεν έχουν εξασφαλίσει την ζωή τους, για αυτό και κρατούν συνέχεια τον εαυτό τους στην ασφάλεια του Θεού, ελπίζουν στον Θεό και απελπίζονται μόνον από το «εγώ» τους, διότι το «εγώ» φέρνει στον άνθρωπο όλη την πνευματική δυστυχία.

Η αυτοπεποίθηση είναι ο μεγαλύτερος και χειρότερος εχθρός μας, γιατί μας τινάζει ξαφνικά αλύπητα στον αέρα και μας αφήνει δυστυχισμένους στους δρόμους. Όταν ο άνθρωπος έχει αυτοπεποίθηση, δένεται και δεν μπορεί να κάνη τίποτε ή παλεύει μόνος του. Τότε επόμενο είναι να νικηθεί από τον εχθρό ή να αποτύχει και να συντριβή το εγώ του. Ο Καλός Θεός πολλές φορές οικονομάει πολύ σοφά να δούμε και την θεία Του επέμβαση και την αποτυχία που είχαμε με την αυτοπεποίθησή μας. Όταν κανείς παρακολουθεί και εξετάζει κάθε γεγονός που συμβαίνει στην ζωή του, αποκτάει πείρα, προσέχει και έτσι προοδεύει.

Ο Χριστός ζητούσε πρώτα την πίστη στην δύναμη του Θεού και ύστερα έκανε το θαύμα. «Αν πιστεύεις στην δύναμη του Θεού, θα γιατρευθείς», έλεγε. Όχι όπως λένε λανθασμένα μερικοί σήμερα: «Ο άνθρωπος έχει δυνάμεις, και αν πιστεύει στις δυνάμεις του, μπορεί να κάνη τα πάντα. «Να πιστεύεις» δεν λέει και το Ευαγγέλιο; Συμφωνούμε επομένως». Ναι, και ο Χριστός έλεγε «πιστεύεις;», αλλά εννοούσε: «Πιστεύεις στον Θεό; Πιστεύεις ότι μπορεί ο Θεός;». Ζητούσε την διαβεβαίωση του ανθρώπου ότι πιστεύει στον Θεό, και τότε βοηθούσε. Πουθενά το Ευαγγέλιο δεν λέει να πιστεύω στον εγωισμό μου, αλλά να πιστεύω στον Θεό, ότι μπορεί ο Θεός να με βοηθήσει, να με θεραπεύσει. Αυτοί όμως τα παίρνουν ανάποδα και λένε: «Ο άνθρωπος έχει δυνάμεις και πρέπει να πιστεύει στον εαυτό του». Το να πιστεύει κανείς στον εαυτό του έχει ή εγωισμό ή δαιμονισμό.

- Γέροντα, αυτοί οι άνθρωποι, όταν γίνεται ένα θαύμα, λένε ότι αυτό συνέβη, επειδή πίστευε ο άνθρωπος ότι θα γίνει.

- Πίσω από αυτήν την εγωιστική τοποθέτηση κρύβεται η ενέργεια του διαβόλου. Μπλέκουν αυτό που είπε ο Χριστός «πιστεύεις;» με το δικό τους «πιστεύω». Από εκεί ξεκινάει όλος αυτός ο δαιμονισμός που υπάρχει στον κόσμο. Σου λένε μετά «να μη σέβεσαι ούτε μεγάλο, ούτε μικρό, για να αποκτήσεις προσωπικότητα». Για αυτό ακούς κάτι συνθήματα: «Πάτησέ τους, σύντριψέ τους, για να πετύχεις». Ο σεβασμός θεωρείται κατεστημένο και ο διάβολος θριαμβεύει. Εδώ ένα παιδί, λίγο αν μιλήσει με αναίδεια στους γονείς ή στους μεγαλύτερους, το εγκαταλείπει η Χάρις του Θεού και δέχεται επιδράσεις δαιμονικές, πόσο μάλλον να το κάνη «τυπικό» αυτό ο άνθρωπος!

- Γέροντα, όταν κάποιος λέει ότι πιστεύει στον Θεό, αλλά δεν πιστεύει ότι ο Θεός μας προστατεύει;

- Τότε κάνει τον εαυτό του Θεό. Πως πιστεύει στον Θεό;

- Κάνει κάθε πρωί τον σταυρό του κ.λπ.

- Αυτός λέει: «Πιστεύω στον Θεό, αλλά ο Θεός μας έδωσε μυαλό για να μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε». Ή λέει: «Είμαι Θεός. Η Γραφή δεν λέει «θεοί έστε και υιοί Υψίστου πάντες»; Δεν σκέφτεται ότι για να είναι κανείς κατά χάριν Θεός, πρέπει να έχει Χάρη Θεού. Αλλά με το μυαλό του κάνει τον εαυτό του θεό. Άλλο να έχει Χάρη Θεού και να γίνει κατά χάριν Θεός, και άλλο να κάνη τον εαυτό του θεό. Αυτό είναι το μπέρδεμα: Τον εαυτό του τον κάνει θεό και τελικά καταλήγει να είναι άθεος».

«Πνευματική Αφύπνιση»

Γέροντος Παΐσίου Αγιορείτου Λόγοι Β