Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης: Οπτασία στην εορτή της Μεταμορφώσεως
Όταν ο γέροντας έβλεπε κόσμο πολύ στη Μονή χαιρόταν αφάνταστα. Χαιρότανε πού έβλεπε τον κόσμο να προσκυνάει τον Κύριο και να τιμάει τον Άγιο. Από το μεσημέρι της 5ης Αυγούστου έφτανε κόσμος πολύς. Το απόγευμα περισσότερος. Βγήκε από το κελί, στάθηκε μια στιγμή στην πόρτα και είδε τον πολύ κόσμο. Γέμισε η αυλή, γεμίσανε τα μπαλκόνια. Γέμισε κι εκείνος αγαλλίαση. Και τελείως αυθόρμητα παρακάλεσε: -Έλα, άγιέ μου Δαβίδ, να ευλογήσεις!
Σε λίγο, κατέβηκε αργά - αργά στον Εσπερινό, πού τελέστηκε πανηγυρικά. Λιτάνευσαν, επιστρέψανε και σταθήκανε μπροστά στο ναό, για Δέηση και Αρτοκλασία. Εκεί όμως όσο γινότανε η Δέηση και η Αρτοκλασία, ο γέροντας είχε καρφωμένα τα μάτια του απέναντι, στα κάγκελα. Έστεκε συνεπαρμένος από κάτι και το πρόσωπο του είχε περίεργη φωτεινότητα. Τελείωσε η Αρτοκλασία, ξαναμπήκανε στο Ιερό και ήτανε τόσο πλημμυρισμένος πού δεν συγκρατήθηκε: -Πάτερ μου, ο άγιος Δαβίδ είναι ολοζώντανος και είναι παρών και ευλογεί τα πλήθη. Μου ‘ρχεται να πάρω το μικρόφωνο και να το φωνάξω, να τ' ακούσει ο κόσμος! Αλλά... η ταπείνωση, να μη μιλήσω...
Αμέσως, σηκώθηκε μέσα του μεγαλύτερο κύμα ιερού ενθουσιασμού και αφέθηκε: -Γιατί αν μιλήσω, ιεροκήρυκες και θεολόγοι, πού είναι έξω, θα τούς βάλω κάτω εγώ ο αγράμματος Ιάκωβος.
Έσπευσε όμως να προλάβει το σκανδαλισμό του νεαρού διάκου: -Αυτά δεν τα λέω από εγωισμό και από έπαρση. Αλλά τα λέω από ζήλο, γιατί ζω τον άγιο Δαβίδ μέσα μου. Κι όποτε τον επικαλεσθώ έρχεται. Γιατί, όταν είδα το απόγευμα τα πλήθη του κόσμου να συρρέουν στο μοναστήρι, είπα· «έλα, άγιέ μου Δαβίδ, να ευλογήσεις!»
Είπε «έλα» και ο Άγιος έσπευσε. Τί άλλο μεγαλύτερο να ζητούσε ο ασκητής μας, τί άλλο σπουδαιότερο να περίμενε ν' απολαύσει στη διαβατική ζωή; Γιατί, καθώς έλεγε πάντοτε, για να μην αποκαρδιωνόμαστε από τα βάσανα: -Εδώ είμαστε για να περάσουμε τις ημέρες μας, θα περάσουνε…
πηγή: xristianos.gr
