Η Εορτή του Ευαγγελισμού μας αποκαλύπτει το παράδοξον της ελευθερίας, Θεού και ανθρώπου. Ο Θεός ελεύθερα σαρκώνεται για να ελευθερώσει τον άνθρωπο από τον θάνατο και να του δώσει το κεφάλαιον της σωτηρίας. Ο Θεός αγαπά, χωρίς όμως η αγάπη αυτή να λειτουργεί καταναγκαστικά, ούτε για τον ίδιο ούτε για τον άνθρωπο. Το σχέδιό Του να μετέχουν και άλλα όντα στη χαρά της ελευθερίας και της αγάπης δεν συντρίβεται από την παρακοή του ανθρώπου, δηλαδή από την ελεύθερη επιλογή του Αδάμ να γίνει θεός χωρίς το Θεό, με συνέπεια να ηττηθεί κατά κράτος από τον θάνατο, διότι ζωή χωρίς το Θεό είναι θάνατος. Και επανέρχεται στον κόσμο ο Θεός διά της ενσαρκώσεως, για να φανερώσει ελεύθερα για μία εισέτι φορά ότι όποιος θέλει, μπορεί να Τον ακολουθήσει στην οδό της αγάπης και της ελευθερίας. Και αν ακόμη βιολογικά ηττηθεί από τον θάνατο, διά της Αναστάσεως θα μπορεί να κοινωνήσει την ζωή που η σχέση μαζί Του προσφέρει.
Γιατί ελεύθερα ο άνθρωπος θα διαλέξει ή θα απορρίψει αυτή την τελική αυτοπροσφορά του Θεού. Ή θα μιμηθεί την Υπεραγία Θεοτόκο και θα προσφέρει τον εαυτό του στο θέλημα του Θεού, στην χαρά και την χάρη της πνευματικής προσπαθείας, στην αγάπη που ελευθερώνει, ή θα επιλέξει να απορρίψει τον Θεό, ευθέως ή κεκρυμμένως, για να παραμείνει δούλος του θανάτου, του υλιστικού πνεύματος, της απιστίας και της ματαίας αντιλήψεως ότι η ζωή περατούται στην πέτρα του τάφου.
Αυτό το παράδοξον της ελευθερίας που μας φανέρωσε ο Θεός, απαιτεί τόλμη και θάρρος στη ζωή του καθενός μας. Διότι «η ελπίς ου καταισχύνει», αλλά χρειάζεται αγώνα. Δεν είναι όμως μόνος του ο άνθρωπος στην προσπάθεια αυτή. Ο αγαπών Θεός τον στηρίζει, δροσίζει από τον καύσωνα της ημέρας και προφυλάσσει από τον παγετό της νύκτας, ακόμη και αν το πνεύμα του αιώνος τούτου και όσοι αντιστρατεύονται τον άνθρωπο του Θεού, απειλούν με συντριβή τον αγωνιστή.
Κι αυτό το παράδοξον της ελευθερίας το βίωσε και ο λαός μας. Όταν την συμβολική εκείνη ημέρα της εορτής του Ευαγγελισμού ανέλαβε το βαρύ φορτίο να αγωνιστεί για την ανεξαρτησία του από τον σκληρό δυνάστη, μόνο στον δωρεοδότη της ελευθερίας Θεό είχε την ελπίδα του. Και παρά τα λάθη, που προήλθαν κυρίως από την αμαρτία του εγωισμού και της διχόνοιας, ο αγώνας είχε αίσιον τέλος, διότι ο Θεός εφώτισε τον νού, Ελλήνων και φιλελλήνων, και ο λαός μας κατέκτησε την ελευθερία του.
Αυτό το παράδοξον της ελευθερίας καλούμαστε να επιδιώξουμε και σήμερα. Ο θάνατος μας περικυκλώνει με τις πολυποίκιλες μορφές του, την διάσπαση και την διχόνοια, την κακία και την εμπάθεια, την ματαιότητα των ειδήσεων, την ψευδαίσθηση ότι με την τεχνολογία και την επιστήμη θα έχουμε χαρά, την υποδούλωση του φρονήματός μας στα κελεύσματα των ισχυρών που παγκοσμιοποιούν τη ζωή μας και την ελέγχουν ως την τελευταία λεπτομέρειά της. Κι εμείς καλούμαστε, όπως η Υπεραγία Θεοτόκος, να αντισταθούμε με την εσωτερική προσπάθεια να αρέσουμε στο Θεό, την άσκηση, την αγάπη, την συμμετοχή μας στην ζωή της Εκκλησίας που μας απελευθερώνει από τα όποια πνευματικά δεσμά.
Ας μην φοβηθούμε μπροστά στην λαίλαπα της ανελευθερίας. Γιατί ο σαρκωθείς Κύριος θα εξακολουθεί να αυτοπροσφέρεται και τον καθέναν μας και στο λαό μας, όταν κίνητρο για τα έργα μας θα είναι η αλήθεια και η αγάπη. Και παραδόξως, θα παραμείνουμε ελεύθεροι. Διότι Αυτός θα μας δώσει και πάλι τον ευαγγελισμό μας, δηλαδή την ελπίδα και την βεβαιότητα ότι δεν είναι μάταιος ο Αγώνας μας, όταν Εκείνος είναι το στήριγμά μας και η τελική μας κατάληξη.
Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου
Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκταρίου
