[Με αφορμή τις δύο λαοφίλητες εορτές (της Συλλήψεως και της Κοιμήσεως) της Αγίας Θεοπρομήτορος Άννης, δηλαδή της Γιαγιάς του Χριστού και πάνσεπτης μητέρας της Κυρίας Θεοτόκου, μεταφέρουμε μια τερπνή πεντάδα από σχετικά σύγχρονα θαύματα και εξαίσια της χάρης της. Αυτής της τόσο άφθονης και μεγάλης χάρης που έχει λάβει παντοτινά το πανσεβάσμιο πρόσωπό της από το πανυπεραγαπημένο της Εγγόνι, τον Θεάνθρωπο Σωτήρα Χριστό. Αυτά τα θαύματα και εξαίσια της Αγίας Θεπρομήτορος Άννης, τα έζησε σε όλη την έκτασή τους και μας τα μετέφερε αυτούσια, γλαφυρά και τόσο κατανυκτικά ο παπα–Ησύχιος ο Αγιαννανίτης (1905–1982). Επρόκειτο για μια υπέροχη ασκητική μορφή που μόνασε στη Σκήτη της Αγίας Άννης Αγίου Όρους, στην Καλύβη των Αγίων Μοδέστου και Χαραλάμπους. Ο παπα–Ησύχιος ήταν όντως ένας ταπεινός, απλός, προσηνής και ενάρετος Πνευματικός, με πλούσια την έξωθεν καλή μαρτυρία. Επιπλέον, όπως περίτρανα πιστοποίησε και όλη η ασκητική και φιλάδελφη ζωή του, ήταν ένας πιστός, αφοσιωμένος και ευλαβής θεράποντας της Αγίας Θεοπρομήτορος Άννης. Τα θαυμαστά περιστατικά που ακολουθούν, έλαβαν χώρα στα ζοφερά χρόνια της Κατοχής. Μιας Κατοχής, που, παρά τη σκληρότητα, τη βαναυσότητα και την καταχνιά της, δεν κατάφερε ωστόσο να κάμψει τη ζωντανή πίστη, να αφανίσει την ευσέβεια και να λυγίσει το αδούλωτο φρόνημα του Ελληνικού Λαού. Διηγείται, λοιπόν, ο ίδιος ο παπα–Ησύχιος, αυτά τα ζωντανά περιστατικά, τουλάχιστον κάποια από όσα του συνέβησαν στις διάφορες κατά καιρούς περιοδείες που ο ίδιος έκαμνε τότε, έχοντας μαζί του το ιερό Λείψανο της Αγίας Θεοπρομήτορος Άννης για την ενίσχυση, τη στήριξη και την ανακούφιση του φτωχού, αναγκεμένου, κατατρεγμένου, πλήν όμως, βαθύτατα πιστού Λαού της Πατρίδος μας…]
1. «Μη κλαις! Έχω την Αγία Άννα μαζί μου!»
Σ’ ένα χωριό της Χαλκιδικής περνούσε ο πατήρ Ησύχιος με το λείψανο της Αγίας Άννης και στην αυλή ενός σπιτιού είδε μια γυναίκα που έκλαιγε και τραβούσε τα μαλλιά της για το αλογάκι της που, εκείνη την στιγμή, ήταν κατά γης και άφριζε. –Τι έχει χριστιανή μου το αλογάκι σου; –Αχ, Πάτερ μου, θα ψοφήσει! Μου το είπε ο κτηνίατρος και δεν έχω άλλο, η καημένη! –Μη κλαις, θα γίνει καλά! Έχω μαζί μου την Αγία Άννα. Θα διαβάσουμε στην χάρη της μία Παράκληση και θα κάνουμε Αγιασμό. Μετά τις προσευχές, πότισε το ζώο με αγιασμό και –ώ, του θαύματος!– το ζώο αμέσως σηκώθηκε και περπατούσε.
Ενώ συνέβαιναν αυτά, δύο κτηνίατροι που ήταν στον επάνω δεύτερο όροφο, άρχισαν να κατηγορούν τον ευλαβή παπά λέγοντας: «Νάτος, ο καλόγερος! Ήρθε να πάρει το πενηντάρικο της δυστυχισμένης γυναίκας. Για πάμε να τον πειράξουμε!». Πλησίασαν και του λέγουν: «Τι κάνεις, παπά; Έκανες καλά το άλογο;». Και ο παπάς, με ύφος αυστηρό, τους απαντά: «Θεομπαίχτες! Δεν ντρέπεσθε να με κατηγορείτε ότι ήλθα να πάρω τα λεφτά της γυναίκας; Περιμένετε και θα δείτε το θαύμα!». Εκείνοι, μετά την θεραπεία του ζώου, έμειναν άφωνοι. Εζήτησαν συγχώρεση και αναχώρησαν…
2. «Γιατί με άφησες μοναχή μου, έξω;»
«Μια άλλη φορά», διηγείται πάλι ο ίδιος, «κατόπιν παρακλήσεως της Μητροπόλεως και των ευσεβών Χριστιανών, επήρα την Αγία Άννα και περιοδεύαμε σε μερικά χωριά της Χαλκιδικής. Σ’ ένα απ’ αυτά, ως συνήθως, κατέλυσα το βράδυ στο σπίτι του παπά και έδωσα στο μεγαλύτερο παιδί του την βαλίτσα με το άγιο Λείψανο να την ανεβάσει επάνω στο δωμάτιό μου. Και, πράγματι, την άφησε έξω από την πόρτα. Εγώ, μετά το φαγητό με την οικογένεια του παπά, κουρασμένος όπως ήμουνα, ξάπλωσα κατευθείαν να κοιμηθώ. Ξέχασα όμως την βαλίτσα έξω από το δωμάτιο. Την νύκτα, παρουσιάζεται η Αγία Άννα και, αφού μου έδωσε ένα γερό χαστούκι, μου είπε: “Γιατί με άφησες, μοναχή μου, έξω;”. Από τα δυνατά κτυπήματα, ξύπνησα. Έψαξα για να βρω την βαλίτσα (μέσα στο δωμάτιο), πουθενά! Ανοίγω την πόρτα, και η βαλίτσα επάνω στον καναπέ. Έβαλα μετάνοιες πολλές στην Αγία Άννα και, έκτοτε, όταν έβγαινα έξω μαζί της, δεν την αποχωρίστηκα ποτέ!...».
3. «Μη φοβάσθε! Είμαι μαζί σας!»
4. «Η ασθενής, είδε στον ύπνο της μια ηλικιωμένη γυναίκα…»
Σε ένα άλλο χωριό, μια γυναίκα είχε αρρωστήσει βαριά από σπονδυλαρθρίτιδα. Ήταν για πολύ καιρό ακίνητη στο κρεβάτι και πονούσε υπερβολικά. «Όταν πέρασα από το χωριό», διηγείται ο παπα–Ησύχιος, «με εφώναξε ο άνδρας της να του δώσω το άγιο Λείψανο, να το βάλει για μια νύκτα στο δωμάτιο της γυναίκας του. “Αυτό, δεν γίνεται!”, του είπα. “Θα φέρω εγώ το Λείψανο και θα κοιμηθώ το βράδυ στο σπίτι σας”. Μαζεύτηκε όλη η γειτονιά για ν’ αγρυπνήσουν χάριν της άρρωστης. Έγινε πρώτα Αγιασμός και, μετά, άρχισε η Αγρυπνία. Η ασθενής, είδε στον ύπνο της μία ηλικιωμένη γυναίκα. Η οποία, την πλησίασε, έπιασε και τράβηξε τους σπονδύλους της σπονδυλικής της στήλης και αμέσως σταμάτησαν οι πόνοι και σηκώθηκε από το κρεβάτι. Οι ευχαριστίες όλων και, ιδιαίτερα της θεραπευμένης γυναίκας, δεν περιγράφονταν!...».
5. «Αυτόν τον θησαυρό αγάπησα· αυτόν τον θησαυρό υπηρέτησα…»
Κάποιος Γρηγοριάτης Μοναχός, επισκέφθηκε κάποτε τον επί κλίνης ασθενούντα Γέροντα παπα–Ησύχιο, και του είπε: «Γέροντα, εάν έχει ευλογία, να μου δώσετε κάτι σαν δώρο και ενθύμιο να σας μνημονεύω, ας είναι και το πλέον ταπεινό». Την άλλη μέρα το πρωί, όταν πήγε αυτός ο Γρηγοριάτης να αποχαιρετίσει τον πάτερ Ησύχιο, απλώνει το χέρι του ο παπα–Ησύχιος και του δίνει μια χάρτινη εικόνα της Αγίας Θεοπρομήτορος Άννης, λέγοντάς του τα εξής: «Πάρε αυτήν την εικόνα. Είναι ό,τι πολυτιμότερο είχα εγώ στην ζωή μου! Αυτόν τον θησαυρό αγάπησα και αυτόν τον θησαυρό πιστά υπηρέτησα. Να την βάλεις στην πόρτα του κελλιού σου και θα της βάζεις μετάνοια όταν θα βγαίνεις απ’ αυτό ή όταν θα εισέρχεσαι σ’ αυτό. Και αυτή θα σε προστατεύει και θα πρεσβεύει για την σωτηρία σου!...».
