Γιέ μου...

Σήμερα, γιέ μου, έφυγες νωρίς από το σπίτι. Η πρώτη μέρα που γράφεις Πανελλαδικές εξετάσεις. Προσπαθούμε να μην δείξουμε το μέγεθος της αγωνίας μας. Ένα ζεστό φιλί και την ευχή μου για "καλή επιτυχία", θα σε συντροφεύουν. Όπως θα σε συντροφεύει και η προσευχή μου. Το μυαλό μου, η ψυχή μου, η σκέψη μου είναι κοντά σου και το ξέρεις. Μόνο το σώμα μου απουσιάζει. Γι' αυτό, δεν μπορώ να πιάσω το χέρι σου και να βοηθήσω να ανέβεις μια ακόμη ανηφόρα. Όπως τότε που ήσουνα μικρός. Όπως τότε που σήκωνες τα χεράκια σου και μ' έβλεπες μ' αυτά τα τόσο εκφραστικά ματάκια, ζητώντας τη βοήθειά μου. Σήμερα για άλλη μια φορά κατάλαβα πόσο μεγάλωσες.

Θα ήθελα να ξέρεις ότι όλη η αγωνία μου και η συμπεριφορά μου (που πολλές φορές κατακρίνεις, που σου φαίνεται αυστηρή, αποσκοπούν στο δικό σου καλό. Αυτό, "για το καλό σου" που τώρα δυσκολεύεσαι να καταλάβεις, εύχομαι να γίνεις γονιός και να το καταλάβεις. Θα δεις τότε πόσο άσχημα θα αισθάνεσαι όταν θα μαλώνεις και θα τιμωρείς τον εαυτό σου. Όταν θα περιορίζεις την ελευθερία του παιδιού σου, θα είναι σαν να μην είσαι εσύ ελεύθερος. Όταν πονάει ή αρρωσταίνει το παιδί σου θα είναι διπλός ο πόνος σου. Όταν δέχεται άσχημη κρητική, είναι σα να στήνουν εσένα στον τοίχο.

Θα μπορούσα να γράφω όλη μέρα παραδείγματα. Μα μέσα σ' όλες τις ευχές μου είναι και αυτή: "Να γίνεις γονιός". Γιατί τότε θέλω να με κρίνεις πιο αντικειμενικά. "Υπό ίσους όρους". Θα καταλάβεις την αγάπη χωρίς όρια και φραγμούς. Θέλω να καταλάβεις ότι για τις όποιες επιδόσεις σου (γράμματα, δουλειά κ.α.) όταν είναι καλές  και δέχεσαι καλές κριτικές, θα ανταμείβεσαι ηθικά και εσύ και εγώ. Είναι ικανοποίηση, είναι χαρά. Δεν είναι όμως τα πάντα. Δεν είναι ευτυχία. Η ευτυχία είσαι εσύ. Εσείς τα παιδιά μου.

Η μητέρα σου

"Γίνετε μέλος και στην σελίδα μας στο Facebook, πατώντας "ΕΔΩ" - "If you would like to become a member of our facebook page, click "HERE"