«Το Μάη του 1910 ευρέθηκα στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί αρρώστησα. Οι δικοί μου με πήγαν στο Νοσοκομείο του Μπαλουκλή. Οι γιατροί μετά τις εξετάσεις κάλεσαν τη μητέρα μου και της είπαν ότι η αρρώστεια μου ήταν μηνιγγίτιδα και ότι δυστυχώς δεν γίνομαι καλά.
Απελπισμένοι οι δικοί μου με έφεραν στο Πασαλιμάνι, στο χωριό μας για να πεθάνω στο σπίτι μας. Η μητέρα μου, που πίστευε και σεβόταν την Αγία Άννα, εζήτησε τη χάρη της για το παιδί της. Ήταν βαριά η κατάστασή μου και ήταν αδύνατο να μετακινηθώ, γι αυτό έστειλε δυό καλούς ανθρώπους δικούς μας, το Βαγγέλη Καβούνη και το Δημήτρη Λούη να φέρουν από το Βόρι την εικόνα.
Εγώ από πολλές ημέρες είχα χάσει τη φωνή μου, ήμουν μουγγός, τη στιγμή όμως που οι άνθρωποί μας πάτησαν με την εικόνα στο κατώφλι του σπιτιού μας έβαλα μια φωνή•
«Μάνα μια γυναίκα ήρθε και μου χαϊδεύει το κεφάλι». «Η Αγία Άννα είναι, παιδί μου, θα σε κάμη καλά».
Άνοιξα τα μάτια μου που ήταν ημέρες κλειστά κι άκουσα την εικόνα που χτύπησε σαν καμπανάκι τρεις φορές. Ήρθε στη συνέχεια και ο ιερεύς του χωριού και έψαλε αγιασμό. Όλοι είχαν συγκινηθή και ιδιαίτερα η μητέρα μου, η οποία με θέρμη παρακαλούσε την Άγια Άννα να μου χαρίση τη ζωή. Το θαύμα έγινε, σιγά-σιγά βελτιώθηκε η υγεία μου. Έγινα τελείως καλά και ζω μέχρι σήμερα που είμαι 77 ετών (1968) με παιδιά κι εγγόνια».
