Μ' αργό το βήμα η Παναγιά κι αμέτρητο πόνο τη νύκτα από το Γολγοθά κατέβαινε με πόνο, τον Ιωάννη πλάι της μες στο σκοτάδι εκείνο, κι οι πέτρες ανατρίχιαζαν στο μυστικό Της θρήνο.
Γύρω τριγύρω σιγαλιά, βουβός είναι κι ο δρόμος θαρρείς τον κόσμο νέκρωσε κάποιος μεγάλος τρόμος. Κι όσο βαδίζουν σαν σκιές στ' άχαρα εκείνα μέρη και μοιρολόγια η Παναγιά - τα πιο όμορφα που ξέρει - τα λέει, κι ο αντίλαλος απ' όπου κι αν διαβαίνει κάθε λουλούδι τρυφερό που βρίσκει, το μαραίνει.
Πώς να μην κλάψει που 'γινε γι' Αυτήν σκοτάδι η μέρα! Κι αν είναι Αυτός Θεάνθρωπος Εκείνη είναι μητέρα! Μα να που ακόμα μια φωνή την ερημιά ταράζει. Άχ, τι φωνή λυπητερή! Ποιός και γιατί σπαράζει; Ποιός σαν Αυτή άλλος πονεί και μοιρολόγια λέει; Μην του παιδιού της το χαμό κι άλλη μανούλα κλαίει;
Ναι κάποια μάνα είν' κι αυτή που μοναχή στην άκρη απαρηγόρητα θρηνεί και χύνει μαύρο δάκρυ. Και τούτη σαν τη Μαριάμ το γιό της έχει χάσει και δεν μπορεί τέτοιο χαμό στιγμή να τον ξεχάσει. Και κλαίει μα το κλάμα της δεν συγκινεί κανένα. Νιώθει όμως τον πόνο της η Παναγιά η Παρθένα, που την ακούει και τραβά να πάει να τη γνωρίσει. Λόγια αγάπης να της πεί, να την παρηγορήσει.
Μ' ένα γλυκό χαμόγελο, συμπόνοια όλο γεμάτο, -έλα, της λέει, δύστυχη, μη σέρνεσαι εδώ κάτω. Δεν είσαι μόνη που 'χασες το φώς των ομματιών σου, είμαι και γω, μη δέρνεσαι, ποιός ήταν, πές μου, ο γιός σου; Κι αυτή,σαν ένοχη απαντά: -Αδελφή μου, Ιούδας ονομάζεται το σπλάχνο, το παιδί μου. Μόνο μια μάνα, μόνο αυτή, σ' όλο τον κόσμο ξέρει τι κοφτερό νιώθω βαθιά στα σπλάχνα μου μαχαίρι. Στους πέντε δρόμους σύρθηκα, παιδί μου, σαν ζητιάνα, άχ, κάλλιο να μην έσωνα, Θέ μου, να γίνω μάνα...
Η Παναγιά κατάλαβε, το γιό της τον γνωρίζει. Μα σαν μητέρα του Χριστού δεν φεύγει, δεν γογγύζει. Τον ιδικό Της τον καημό ξεχνά την ώρα εκείνη και για τη μάνα τώρα αυτή τα δάκρυα Της χύνει. Σκύβει και την ασπάζεται, χαϊδεύει τα μαλλιά της και την κρατάει με στοργή σφιχτά στην αγκαλιά Της. Της λέει λόγια της καρδιάς και τη γλυκομερώνει, της δίνει θάρρος, δύναμη κι απάνω τη σηκώνει.
-Έλα, της λέει, έλα άμοιρη, καιρός να ξαποστάσεις, έλα με στο σπίτι μου τη νύχτα να περάσεις. Εκεί κι οι δύο τον πόνο μας τον μυστικό θα πούμε, το δάκρυ μας θα σμίξουμε και θα προσευχηθούμε.
Η μια στης άλλης το πλευρό, σκυφτές, συλλογισμένες, οι δυό μανάδες περπατούν αδελφοαγκαλιασμένες. Ο Ιησούς που σήμερα στο Γολγοθά κρεμάται έδωσε τέτοιαν εντολή "Αλλήλους αγαπάτε".
Πηγή: Αγία Βαρβάρα Σιδηροκάστρου Σερρών
