Το να πιστεύω ότι ανέβηκα στον σταυρό και δε με ανέβασαν άλλοι, το να αναλαμβάνω την αίτια της συμφοράς μου, το να ομολογώ την αμαρτία μου έχει μέσα του δυνατή την ελπίδα της θεραπείας μου. Όπως έγινε με το ληστή το σταυρωμένο στα δεξιά του Χριστού! Το να παραβλέπω όμως τη δική μου ευθύνη, το να υποστηρίζω με αλαζονεία τον εαυτό μου και να τα βάζω μόνο με σένα δε μ' αφήνει να σωθώ. Μου φράζει το δρόμο της σωτηρίας. Όπως έγινε με το ληστή το σταυρωμένο στα αριστερά του Χριστού! Δες, τα ίδια αμαρτήματα διαπράττουν και οι δύο, όμως με διαφορετικό ήθος τα διαχειρίζονται.
Ο ένας ταπεινώνεται: Αναγνωρίζει και ομολογεί την ενοχή του και, εξαιτίας αυτού, καθαρίζει η όρασή του. Αρχίζει και βλέπει αυτά που δεν έβλεπε μέχρι εκείνη την ώρα, το αληθινό Πρόσωπο τού Χριστού! Τον αναγνωρίζει ως Θεό, ως Βασιλιά, και ζητάει να τον αξιώσει της βασιλείας του! Ο άλλος δεν ταπεινώνεται. Εμμένει στην αμετανοησία του. Εμπαίζει με αλαζονεία το Χριστό και γι’ αυτό σκοτίζεται. Η αλαζονεία του καταργεί την δράση και τον οδηγεί στην απώλεια. Γιατί η αλαζονεία δεν είναι στοιχείο της φύσης μας. Στοιχείο της φύσης μας είναι η μετάνοια.
Η αναγνώριση του λάθους, όπως έγινε με το Δαυίδ. Η εκζήτηση του ελέους, όπως έγινε με τον τελώνη. Η ανάγκη να συγχωρεθώ, όπως έγινε με την όσια Μαρία την Αιγύπτια. Η ανάγκη να αποκαταστήσω ότι χάλασα, όπως έγινε με το Ζακχαίο. Η ανάγκη να ξαναγυρίσω στο σπίτι μου, να ξαναγαπήσω και να ξαναγαπηθώ, όπως έγινε με τον άσωτο. Όπως γίνεται με τόσους αμαρτωλούς που καθημερινά γεμίζουν τον Παράδεισο!
Δεν υπάρχουν όπλα μεγαλύτερης ισχύος από τα δάκρυα αυτών που μετανοούν. Δεν υπάρχει ασφαλέστερος τρόπος για να αποτραπούν τα αναπότρεπτα από το ταπεινό φρόνημα αυτών που μετανοούν. Δεν υπάρχει προσευχή μεγαλύτερης εμβέλειας από τη θρηνητική προσευχή αυτών που μετανοούν.
Η παράδοση της Εκκλησίας λέει πως, όταν κάποτε κηδεύανε το μονάκριβο παιδί μιας χήρας μάνας, έτυχε να περνάει από κει μια ονομαστή για την αμαρτία της γυναίκα που, μπροστά στο οδυνηρό θέαμα, δεν άντεξε και, σηκώνοντας τα μάτια στον ουρανό, έβγαλε απελπισμένη κραυγή: Όχι για μένα που είμαι βουτηγμένη σε βούρκο, όχι για μένα που ασύστολα αμαρτάνω, αλλά γι’ αυτή τη μάνα που σπαράζει, γι’ αυτή τη μάνα που διπλώθηκε στα δύο, Χριστέ μου, κάνε έλεος και φέρε πίσω το παιδί της... και το νεκρό παιδί αναστήθηκε!
Δεν υπάρχει τίποτα πιο ισχυρό από τον άνθρωπο που αναγνωρίζει την αμαρτία του! Δεν υπάρχει τίποτα πιο Ισχυρό από τον άνθρωπο που εκθέτει την αμαρτία του, για να εκθέσει τον εαυτό του. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ισχυρό από τον άνθρωπο που νιώθει ανάξιος να προσευχηθεί και όμως προσεύχεται. Που νιώθει ανάξιος να εισακουστεί και γι’ αυτό εισακούεται! Που νιώθει ανάξιος να βρει έλεος και γι’ αυτό βρίσκει! Ο Χριστός είναι σκυμμένος πάνω του! Είναι σκυμμένος πάνω απ’ αυτόν που μετάνιωσε και μετανιωμένος κλαίει.
Όπως έγινε με τον Πέτρο. Σ' αυτόν μόνο έστειλε προσωπικό μήνυμα αμέσως μετά την Ανάσταση Του: είπατε τοις μαθηταίς και τω Πέτρω. Σ’ αυτόν μόνο που έκλαιγε πικρά. Όπως έγινε με την αμαρτωλή την καταδικασμένη σε θάνατο, δε σήκωσε καθόλου τα μάτια Του πάνω της. Αυτός που της χάρισε τη ζωή και την άφεση, Αυτός που είχε κάθε δικαίωμα να την ελέγξει, κοιτούσε κάτω και χάραξε σημάδια στην άμμο! Ουδέ εγώ σε κατακρίνω. Πορεύου και μηκέτι άμάρτανε.Δεν ντροπιάζει τον άνθρωπο ο Χριστός! Δεν τρομάζει τον άνθρωπο η αρχοντική αγάπη του Χριστού, που δε νοιάζεται για την αμαρτία μας αλλά για τη μετάνοιά μας! Η πατρική αγάπη του Χριστού, που ξέρει ότι θα γλυτώσουμε από τα βάσανά μας, μόλις παραδεχτούμε ότι κι εμείς συμβάλαμε στον ερχομό τους... Όπως έγινε με τους τρεις παίδες.
Μπήκαν στο καμίνι αναγνωρίζοντας ότι φταίνε και ότι δίκαια πάσχουν: Ήμάρτομεν, ήνομήσαμεν, ήδικήσαμεν και παρέδωκας ημάς εις χείρας εχθρών ανόμων και βασιλεϊ άδίκω και έσμικρύνθημεν, Δέσποτα, παρά πάντα τα έθνη και έσμέν ταπεινοί έν πάση τη γη σήμερον διά τάς άμαρτίας ημών. Η συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μου ακυρώνει τις ιδιότητες της φωτιάς, η αλαζονεία μου τις εντείνει.
Αυτοί που ήταν γύρω απ’ το καμίνι κάηκαν: διεχεϊτο η φλόξ επάνω της καμίνου και ενεπύρισεν οϋς εύρεν περί την κάμινον. Αυτοί που ήταν μέσα στο καμίνι σώθηκαν: ούκ έκυρίευσε τό πυρ τού σώματος αυτών. Ούτε η φωτιά άγγιξε τα σώματά τους ούτε η μυρωδιά του καπνού άγγιξε τα ρούχα τους: και οσμή πυρός ούκ ήν έν αύτοϊς.
Πίστεψε με εσύ που αδυνατείς να πιστέψεις σ’ ότι αντιστέκεται στη λογική σου, έρχεται ένας καιρός που η φωτιά σε δροσίζει αντί να σε καίει. Πίστεψέ με... Υπάρχει τρόπος να ανατρέψουμε τη φυσική, τάξη των πραγμάτων! Υπάρχει τρόπος να γλυτώσουμε απ’ το καμίνι, να μετακινήσουμε τα βουνά, να κρυσταλλώσουμε τις θάλασσες και να περπατήσουμε πάνω σ’ αυτές: Η άγια ταπείνωση: Έφταιξα. Η άγια συναίσθηση: Δίκαια πάσχω. Η άγια μετάνοια: Επιθυμώ να επανορθώσω. Η εκζήτηση του ελέους: Εγώ ως άνθρωπος αμάρτησα, Εσύ ως Θεός ελέησέ με... ως Φιλόστοργος Πατέρας και ως Ελεήμων Βασιλιάς. Πίστεψέ με...
Η έκβαση και η έκταση μιας συμφοράς εξαρτάται από τον τρόπο που θα τη διαχειριστούμε. Η σωτηρία μας ή η απώλειά μας δεν εξαρτάται από το πόσο αμαρτήσαμε, αλλά από το αν μετανοήσαμε. Όλα τα προβλήματα λύνονται, μόλις αναλάβει ο καθένας μας το μερίδιο της ευθύνης του. Όλες οι αιτίες του χωρισμού μας, πίστεψέ με, ακυρώνονται, μόλις ο καθένας μας δει πόσο έφταιξε. Όλα τα μίση διαλύονται κι όλα τα βάσανα τελειώνουν, μόλις ταπεινωθούμε! Μόλις παραδεχτούμε ότι σφάλαμε. Ότι αμαρτήσαμε. Ότι αμάρτησα ενώπιον σου και ενώπιον Αυτού που μας αγάπησε έως θανάτου! Με τη μετάνοια θεραπεύεται ο άνθρωπος. Με τη μετάνοια λυτρώνεται ο άνθρωπος. Με τη μετάνοια βιώνει την αγάπη του Θεού και αποκτά πείρα της παρουσίας Του.
Την ώρα που είναι μέσα στη φωτιά, την ώρα πού οι φλόγες τον τυλίγουν, διαπιστώνει πως δεν είναι μόνος. Διαπιστώνει πως υπάρχει κι Άλλος δίπλα του. Όπως έγινε με τους τρεις παίδας: Ούχϊ άνδρας τρεις έβάλομεν; Βάλαμε τρεις στο καμίνι και βλέπουμε τέσσερις. Ιδού όρώ άνδρας τέσσαρας έν μέσω του πυράς. Και ή όρασις του τετάρτου όμοια υίω Θεού! Ο Υιός του Θεού! Ο πατρικότατος Χριστός! είναι δίπλα μας. Μας αναζητά στις περιοχές των μετανοούντων. Άν εγώ δεν είμαι εκεί, πού να με βρει; Ο πατρικότατος Χριστός είναι εδώ! Στα καμίνια μας, στα σκοτάδια μας, στις φυλακές μας, στα αδιέξοδά μας, στη ζωή και στο θάνατο! Άν δεν Τον βλέπουμε, είναι γιατί δε μετανοούμε. Πίστεψέ με... η όρασή μας, η ακοή μας, η δυνατότητά μας να οσμιζόμαστε το Χριστό εξαρτάται από τη μετάνοιά μας.
Είναι ανάλογα τα μεγέθη: Όσο μετανοώ, τόσο βλέπω! Όσο μετανοώ, τόσο ομολογώ την αμαρτία μου! Κι όσο την ομολογώ, τόσο την καταργώ! Μου την καταργεί ο Χριστός! Η αμαρτία μας χωρίζει, μας κάνει κομμάτια. Η μετάνοια μας ενώνει, μας κάνει ένα. Έμενα με σένα κι όλους με το Χριστό. Μετανοείς και βρίσκω έλεος. Μετανοώ και βρίσκεις έλεος. Πίστεψε με... αν μπορώ να κάνω κάτι για σένα, αν μπορώ να κάνω κάτι για μένα, ενώπιον του Θεού, είναι να μετανοήσω.
πηγή: agiameteora.net