Σε σένα Θεοτόκε, που είσαι η υπέρμαχος στρατηγός αποδίδω με ευγνωμοσύνη την ένδοξη νίκη, εγώ η Πόλη Σου, επειδή με τη δική σου βοήθεια, γλίτωσα από τις φοβερές συμφορές, που έρχονταν εναντίον μου. Εσύ δε που η δύναμή Σου είναι ακατανίκητη, ελευθέρωσέ με από κάθε είδους κινδύνους, ώστε να φωνάζω πάντα, χαίρε νύμφη ανύμφευτε.
Η εικόνα της Παναγίας «Ο Ακάθιστος ύμνος».
Η ονομασία της εικόνας αυτής αναφέρεται στον Ακάθιστο ύμνο και στο μοναστήρι του Χελανδαρίου, στο Άγιον όρος με μοναχούς κυρίως Σέρβους. Η εικόνα αυτή βρίσκεται στο εικονοστάσιο της κεντρικής εκκλησίας του μοναστηριού Χελανδαρίου. Το 1837, κατά τη διάρκεια πυρκαγιάς σ’ αυτή την εκκλησία, ψαλλόταν εκεί κοντά ο Ακάθιστος ύμνος και η εικόνα προς μεγάλη χαρά των μοναχών, παρέμεινε άθικτη. Η εικόνα γιορτάζει στις 12 Ιανουαρίου.
Η μορφή της Παναγίας.
Η Κυρία Θεοτόκος, όσον αφορά τον κατά κόσμο χαρακτήρα και σώμα της, ήταν σεμνή και αξιοσέβαστη σε όλα, και μιλούσε λίγο, λέγοντας μόνο τα απαραίτητα. Ήταν υπάκουη και ευπροσήγορη. Όλους τους τιμούσε και τους προσκυνούσε. Το μέγεθος του σώματός της ήταν κανονικό και συμμετρικό ή όπως λένε άλλοι, ήταν ψηλότερη από τη μέση και πάνω. Δεν παρουσιαζόταν στον κάθε άνθρωπο. Ήταν μακριά από κάθε ταραχή και θυμό. Το χρώμα του Θεοδόχου Της Σώματος, ήταν ίδιο με το χρώμα του σιταριού. Είχε ξανθά μαλλιά στο κεφάλι. Είχε όμορφα μάτια, χρωματισμένα με θεία σεμνότητα, ωραϊσμένα με οξείες κόρες, ίδιες με την ελιά που σκεπάζονταν με φαιδροπρεπείς βλεφαρίδες. Τα φρύδια Της ήταν μαύρα, σχηματισμένα κυκλικά. Η μύτη της ήταν ομαλή και ίσια. Τα πανάμωμα χείλια της, ήταν ανθηρά, λάμποντα με κόκκινο χρώμα, και γεμάτα από τη γλυκύτητα των λόγων της. Πρόσωπο είχε ιεροπρεπές, όχι στρογγυλό, αλλά λίγο μακρύ. Τα θεοδόχα χέρια της, ήταν μακριά. Το ίδιο, και τα δάχτυλα των χεριών της ήταν μακριά και λαξευμένα με λεπτότητα. Ήταν ανθυπερήφανη και ανεπίδεικτη. Ταπείνωση είχε υπερβάλλουσα. Αγαπούσε να φοράει ρούχα με φυσικό τρόπο χρωματισμένα, καθώς φαίνεται από το άγιο και ιερό της Μαφόριο.
Γενικά, η Κυρία Θεοτόκος ήταν όσον αφορά τα εξωτερικά μέλη του σώματός Της, γεμάτη από Θεία χάρη και σεβασμιότητα, τέτοια, που όποιος την έβλεπε, λάμβανε στην ψυχή του ένα κάποιο φόβο με ευλάβεια, μαζί με μία εσωτερική χαρά, και χωρίς να την γνωρίζει από πριν, γνώριζε και μόνο από τον εξωτερικό της χαρακτήρα, ότι αυτή ήταν αληθινά, η Μητέρα του Θεού.
Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης
