Η μεταστροφή ενός ανθρώπου από μια κοινή, καθημερινή ζωή σε μία νέα πορεία με αιώνια προοπτική δεν έπαυσε ποτέ να υφίσταται. Από τότε που ο Χριστός σαρκώνεται, αλλά και πιο πριν, το θαύμα της θείας αλλοίωσης τελεσιουργείται ιεροκρυφίως και ακατάπαυστα μέσα στις καρδιές αμέτρητων ανθρώπων. Αλλά, ας σταθούμε σε μια κατηγορία ανθρώπων, αυτών που με επιχειρήματα ιδεολογικά, φιλοσοφικά και άλλα αρνούνταν την ύπαρξη του Θεού, πολλώ δε μάλλον την παρουσία Του στην ζωή τους. Είναι συνήθως άνθρωποι μορφωμένοι, με πτυχία και τίτλους επιστημονικούς. Διπλωματούχοι θετικών επιστημών. Άλλοι με περιουσία και χρήματα και άλλοι πάμπτωχοι για τα πιστεύω τους.
Τι γίνεται όμως όταν ο Χριστός κρούσει την πόρτα της δικής τους καρδιάς; Δεν υπάρχουν γενικές απαντήσεις. Υπάρχει εξατομικευμένη προσέγγιση για την περίπτωση κάθε ανθρώπου. Θα αναφέρω μία εξ αυτών. Στα νειάτα του βρίσκεται πρώτος σε καταλήψεις και κοινωνικούς αγώνες. Στο πανεπιστήμιο πρωτοστατεί σε συλλαλητήρια. Τον πονά, και όχι άδικα, η κοινωνική ανισότητα. Ζητά ισονομία και υπερμαχεί για την αλληλεγύη. Προασπίζεται με την διαμαρτυρία του τα ανθρώπινα δικαιώματα, ιδιαίτερα ως φοιτητής. Είναι ιδεολόγος. Τα χρόνια όμως περνούν και όσα ζεί ναί μεν υπάρχουν ακόμα μέσα του και διαμορφώνουν την συμπεριφορά του, αλλά δεν τον γεμίζουν πλέον υπαρξιακά, δεν τον ξεκουράζουν ψυχικά. Είναι όλα καλά, αλλά απρόσωπα. Ιδέες, αξίες που δεν κοινωνούν με την καρδιά του ανθρώπου. Τότε ψάχνει το Πρόσωπο. Ψάχνει να βρεί κάτι που του λείπει. Ο Χριστός του δείχνει πιο έντονα την παρουσία Του και τότε εκείνος το αντιλαμβάνεται. Αντιλαμβάνεται κάτι που υπήρχε και πριν, αλλά απλά δεν το έβλεπε. Αρχίζει την καλή αναζήτηση. Και επειδή τώρα η διάθεση είναι αγαθή, αρχίζει και «βλέπει», αισθάνεται. Το «χάδι» του Θεού γίνεται τώρα πιο αισθητό και η καρδιά δεν αργεί να ελκυσθεί. Νιώθει ποια είναι πλέον η αλήθεια, όπως και ότι πέρασε πολλά χρόνια «χαμένα» για να την βρεί. Ο εγωισμός αντιστέκεται με προφάσεις σχολίων φίλων και γνωστών. «Δεν σε αναγνωρίζουμε» του λένε. «Πως να πετάξω τόσα χρόνια»; λέει αυτός. Πως να απαρνηθείς ένα εγώ που πάντα εύρισκε λόγους και επιχειρήματα για την «αποδεδειγμένη αθεία». Σε αυτό το κρίσιμο και κομβικό για την ύπαρξη σημείο μην γυρίσεις πίσω. Μείνε σε αυτό που ζείς και προχώρησε. Όλα τα προηγούμενα ειπώθηκαν για να λεχθεί αυτό. Προχώρησε στο δρόμο που ανοίχτηκε μπροστά σου. Μην ακούσεις τις σειρήνες γιατί τον ήχο τους τον άκουσες τόσα χρόνια και δεν σε οδήγησε σε αυτό που ποθούσες πραγματικά. Θυμήσου αυτόν τον Ζακχαίο του Ευαγγελίου, που δεν δίστασε να καταπατήσει την «αξιοπρέπειά του» για να συναντήσει την ίδια του την ζωή, την σωτηρία του. Αυτός ο επιφανής και τόσοι άλλοι έζησαν την στιγμή και άλλαξαν την ζωή τους. Και αν δεν μπορείς ακόμα να γίνεις φανερός γίνε «νυκτερινός μαθητής Του», και κουβέντιασέ Τον μέχρι το πρωί. Και όταν έρθει η κρίσιμη στιγμή ομολόγησέ τον και ζήτησε το « Σώμα Του». Και όταν το λάβεις «θάψε το» μέσα σου και τότε αυτό θα σε αναστήσει. Και μην ξεχάσεις ότι δεν υπάρχει προσωπική ανάσταση. Κάνε ότι μπορείς και για τον διπλανό σου. Κοινή ανάσταση και καινή χαρά.
του αρχιμ.Ιακώβου Κανάκη
πηγή: agiameteora.net
