Ο Ιησούς Χριστός ως Θεάνθρωπος είναι μοναδικός και ασύγκριτος, όπως αποδεικνύεται σε όλη την επίγεια ζωή του. Είναι ο μονος που ήταν γνωστός και αναμενομενος πριν ακόμη από την εμφάνισή του στη σκηνή της Ιστορίας. Υποσχέθηκε την έλευσή του αμεσως μετά την πτώση των πρωτοπλάστων με το γνωστό «πρωτευαγγελιον» (βλ. Γε 3,15). Υπήρξε όντως η «προσδοκία εθνών» (Γε 49,1), όλου του κόσμου. Γι’ αυτό η νοσταλγία και η λαχτάρα ολόκληρης της ανθρωπότητας προσανατολίσθηκε προς το μέλλον, στην έλευση του Χριστού, για την ανασύνδεση μαζί του και τη λύτρωσή της. Η προσμονή αυτή άφησε εντονα ίχνη σε όλο τον κοσμο, σε Ανατολη και Δύση, ιδιαιτερα ομως στους Ισραηλίτες. Οι θεόπνευστοι προφήτες εκεί κηρύττουν τοσο εντονα και με βεβαιότητα την έλευση του Μεσσία Χριστού, σαν να πρόκειται για ήδη βιωμένη πραγματικότητα.
Σαφής, όμως, και ξεκάθαρη ειναι η προσδοκία και στους άλλους λαούς, Έλληνες, Ρωμαίους, Κινεζους, Ινδούς, Ιρανούς, Αιγύπτιους. Από όλες αυτές τις μαρτυρίες θα αναφέρω επιγραμματικά τις έξοχες φωνές, Ελλήνων και Ρωμαίων, που σαν αστραπές προσπαθησαν να σχίσουν το σκοτάδι της ειδωλολατριας, στο οποίο κυλιόταν ο αρχαίος ειδωλολατρικός κόσμος, και να αναθερμάνουν τη γλυκειά απαντοχή του Σωτήρα.
Ο μεγάλος τραγικός ποιητής Αισχύλος συνέγραψε τη θαυμάσια τριλογία «Προμηθεύς Πυρφόρος», «Προμηθεύς Δεσμώτης» και «Προμηθεύς Λυόμενος», από την οποία διασώθηκε μονον η δεύτερη τραγωδία. Ο Προμηθέας, λέγει, αμάρτησε βαρύτατα, γιατί θέλησε να γίνει ίσος με τον Θεό. Γι’ αυτό καταδικάζεται στην τρομερή τιμωρία της προσπασσάλωσής του σε φαράγγι δυσχείμερο του ορους Καυκάσου. Ένας γύπας, γεννημενος από εχιδνα, που κατά το ήμισυ ήταν γυναίκα, καθημερινά πλησιαζε τον δεσμώτη, βύθιζε το ράμφος του μεσα στο στήθος του και κατέτρωγε το ήπαρ του Προμηθέα, το οποίο αναπληρωνόταν τη νύχτα. Από αυτη την τραγική θέση εκφράζει προς στιγμή την ελπίδα ότι θα συγχωρηθεί από τον Θεό, ο οποίος είναι δίκαιος, αλλά και «μακρόθυμος». Λέγει ακόμη ότι ο λυτρωτης του θα είναι το παιδί το οποίο θα γεννηθεί από την παρθένο Ιω και τον Θεό, θα είναι υιός Θεού και υιός Παρθένου, δηλαδή θεάνθρωπος, και θα γεννηθεί υπερφυσικά. Ο παρθενογέννητος αυτος θεάνθρωπος θα εξαφανίσει το κράτος των παλαιών θεών. Ο Ερμης μάλιστα προλέγει στον Προμηθέα: «Και μην προσμένεις στο μαρτύριο αυτό σου τέλος, πριν να βρεθεί κανείς θεός που να θελήσει να πάρει επάνω του τα πάθια σου και πάει στού άφεγγου τ’ Άδη τ’ άραχλα βαθιά σκοτάδια».
Μια απλή αντιπαραβολή της μεγαλειώδους αυτής εικόνας με το 53ο κεφάλαιο του Ησαία αρκεί για να μείνει κανείς έκπληκτος απο το θάμβος της θείας Πρόνοιας, που κυβερνά τα παντα και η οποία με τόσο θαυμαστό τροπο προεξαγγελλει τα θαυμάσια της λυτρωσης του ανθρώπου από τον θεάνθρωπο Λυτρωτή, προετοιμάζοντας όλο τον κόσμο για τον ερχομό του.
Κατά την εποχή του Σωκράτη ασίγητη μένει η προσμονή του Λυτρωτή και ασίγαστη σιγοκαίει η λαχτάρα για την έλευσή Του. Ετσι, ο μεγάλος φιλόσοφος με σαφήνεια εξαγγέλλει απολογούμενος στους δικαστές του: «Σε πνευματικό λήθαργο θα είσθε, εάν ο Θεός φροντίζοντας για σας δεν στείλει κάποιον άλλον προς εσάς».
Ο Πλάτων στην «Πολιτεία» του, με ενάργεια που θυμίζει το 40ο κεφάλαιο του μεγαλοφωνότατου προφήτη Ησαία, λέγει: «Χωρίς να έχει κάμει ποτέ την παραμικροτερη αδικία, ας τον θεωρούν ως τον χειροτερο κακούργο, για να περάσει η αρετή του από τις μεγαλύτερες δοκιμασίες… Και έτσι συμπεριφερόμενος ο δίκαιος θα μαστιγωθεί, θα ριχτεί στα σίδερα και, αφού περάσει απ’ όλα τα βασανιστηρια, θα ανασκολοπιστεί». Το χωρίο αυτο ήδη από την πρώτη χριστιανική γραμματεία θεωρήθηκε ως σαφώς μεσσιανικό.
Καταπληκτική επίσης για το θέμα μας είναι και η μεταξύ Σωκράτη και Αλκιβιάδη στιχομυθία στο έργο του Πλάτωνα «Αλκιβιάδης Δεύτερος», που αφορά στο θεμα της προσευχής. Από τη συζήτηση συνάγεται το συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος πρέπει να περιμένει ποτε θα φθάσει ο καιρός -και δεν θα αργήσει- που κάποιος θα τον διδάξει πως πρέπει να διάκειται απέναντι στους θεούς και στους ανθρώπους. Ο προφητικός αυτός διάλογος βρίσκει την εκπλήρωσή του στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο (11ο κεφάλαιο). Τέσσερις αιώνες αργότερα, ο Χριστός ανταποκρινομενος στο αίτημα των μαθητών «Κύριε, δίδαξον ημάς προσεύχεσθαι», δίδαξε στην ανθρωπότητα τι πρέπει να ζητεί, όταν γονατίζει μπροστά στον ουράνιο Πατέρα.
Στον χώρο των Ρωμαίων ο Κικερων, 50 χρόνια πριν τη γέννηση του Χριστού, νοσταλγεί την εποχή που θα κυβερνά παντού ένας Διδάσκαλος και Κυρίαρχος, ο Θεος!
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει μία πρόρρηση του Βιργιλίου, που διατυπώθηκε 41 χρόνια πριν γεννηθεί ο Χριστός. Στην «4η Εκλογή» του μιλά για το θείο Παιδι, το οποίο θα επαναφέρει στην ανθρωπότητα τον χρυσο αιώνα, και δέεται: «Ελθέ, πολυτίμητε Υιέ του Θεού, μεγάλε Υιέ του Υψίστου. Σε λίγο φτάνει η εποχή. Ρίξε το βλεμμα σου στην ανθρωπότητα, που κλονίζεται από το βάρος της αμαρτίας. Ρίξε το βλέμμα σου και δες πως τα πάντα σκιρτούν για την εποχή η οποία σύντομα φτάνει!».
Και σήμερα η ανθρωπότητα προσδεμένη στον βράχο της αποστασίας της αναζητεί εναγωνίως Λυτρωτή. Μοιάζει σπαρταρώντας να κραυγάζει: «Τις με ρύσεται εκ του σώματος του θανάτου τούτου;» (Ρω 7,24). Και φετος, 2016 χρόνια μετά Χριστόν, θα ανοίξουν και πάλι οι ουρανοί, για να ακουσθεί στα πέρατα της οικουμένης το αγγελικό μήνυμα «ετέχθη υμίν σήμερον σωτήρ» (Λκ 2,11). Δεν εχουμε παρά «όσοι πιστοί», όπως τότε οι αγραυλούντες ποιμένες και οι οδοιπορούντες μάγοι, να σπεύσουμε στη φάτνη, να βρούμε και ταπεινά να προσκυνήσουμε το θείο Βρέφος, τον Σωτήρα του κόσμου και προσωπικό μας Σωτήρα. Αμήν.
Ευδοξία Αυγουστίνου
πηγή: agiameteora.net
