Ο Γέροντας Αμφιλόχιος απευθυνόμενος σε πνευματικό του τέκνο, έγραφε και τα εξής αξιοπρόσεκτα...
«Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στο μοναστηράκι Ευαγγελισμός. Είναι νύχτα και οι αδελφές προετοιμάζονται για την αγρυπνία του Σαββάτου, διότι, όπως γνωρίζεις, πάντοτε έχουμε αγρυπνία. Μόνο η λειτουργία μένει για το πρωί της Κυριακής.
Έξω ο άνεμος φωνάζει δυνατά, όπως και η θάλασσα φωνάζει και παραπονείται που τόσο πολύ την χτυπάει στη στεριά ο άνεμος του χειμώνα, η δέ βροχή που τη στέλνουν τα μαύρα σύννεφα, που και αυτά δεν έχουν ησυχία από το σπρώξιμο του αέρα, προσπαθεί να τον δαμάσει και να τον νικήσει, για να ειρηνεύσει η καημένη η θάλασσα, αλλά και η γή με τα δέντρα της, με τα ζώα της και με τους ανθρώπους της, που άλλοι τραγουδούν και χορεύουν στα πολυφωτισμένα σαλόνια και άλλοι κλαίνε και χύνουν δάκρυα θλίψης και πόνου μπροστά στα φέρετρα πολυαγαπημένων προσώπων.
Μόνο μία μερίδα, πολύ μικρή, βρίσκεται γονατιστή κάτω από τους θόλους των ναών και δοξολογεί το Θεό των πατέρων μας, χωρίς να δίνει και τόση προσοχή στο μάλωμα της φύσης. Είναι η μικρή μερίδα του Χριστού, είναι η στρατευομένη φάλαγγα του Ναζωραίου, που αδιαφορεί για τα πάντα και ακολουθεί το Σωτήρα Χριστό».
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ
