Θέλων ο Θεός να τους συγχωρήση και να τους αφήση εις τον παράδεισον, εκαμώθη πως δεν ηξεύρει, και λέγει ο Θεός του Αδάμ: Αδάμ, που είσαι; Πώς δεν φαίνεσαι, ή που είνε η δόξα όπου είχες πρωτύτερα, όπου ήσο ως άγγελος, και τώρα εκατάντησες και έγινες ωσάν το μωρίον παιδίον; Απεκρίθη ο Αδάμ και λέγει: Εδώ είμαι, Κύριε. Μα ήκουσα όπου ήρχεσο και εφοβήθην και εκρύφτηκα. Λέγει του ο Θεός: Διατί εφοβήθης και εκρύβης; Μήπως είμαι εγώ φόβος; Μήπως έφαγες από τα σύκα όπου σου είπα να μη φάγης; Απεκρίθη ο Αδάμ υπερήφανα: Ναι, Κύριε, έφαγον, αλλά δεν πταίω εγώ. Η γυναίκα όπου μου έδωσες, εκείνη με εγέλασε και έφαγον. Λέγει ο Θεός του Αδάμ: Εγώ σου την έδωσα δια σύντροφον, και όχι να σε γελάση. Εγώ σου είπα να μη φάγης, διότι θ' αποθάνης. Έπρεπε να φυλάξης τον ιδικόν μου λόγον, και όχι της γυναικός. Μα καλά, έφαγες, ηπατήθης. Τι το δύσκολον είνε να ειπής: Έσφαλα, Θεέ μου, ήμαρτον, ποιητά μου. Να σε συγχωρήσω, να σε αφήσω πάλιν εις τον παράδεισον. Αμή εσύ κατηγορών την γυναίκα, εμένα κατηγορείς, διότι εγώ έκαμα την γυναίκα. Ακούετε, αδελφοί μου, τι κακόν πράγμα να κατηγορώμεν τον άλλον; Λοιπόν, αν θέλωμεν να σωθώμεν, του λόγου μας πάντοτε να κατηγορώμεν, και όχι να ρίχνωμεν τα σφάλματά μας επάνω εις τον άλλον.
Έπειτα λέγει ο πανάγαθος Θεός εις την Εύαν: Διατί έφαγες από τα σύκα, όπου σου είπα να μη φάγης; Απεκρίθη και αυτή υπερήφανα και λέγει: Ναι, Κύριε, έφαγον, μα δεν πταίω εγώ. Ο όφις με εγέλασε. Βλέπων ο Θεός την υπερηφάνειαν αυτών, τους έδιωξεν από τον παράδεισον, και κατηράσθη τον Αδάμ να εργάζεται την γην, και με τον ιδρώτα του προσώπου του να τρώγη τον άρτον του, και να κλαίη απαρηγόρητα δια να τον ευσπλαγχνισθή ο Θεός, να τον βάλη πάλιν εις τον παράδεισον. Δια τούτο, αδελφοί μου, να χαίρεσθε όσοι βγάνετε το ψωμί σας με τον κόπον σας, διότι εκείνο το ψωμί είνε ευλογημένο. Και αν θέλης, δώσε ολίγον, από εκείνο το ψωμί, του πτωχού. Με εκείνο αγοράζεις τον παράδεισον. Ομοίως πάλιν να κλαίετε και να θρηνήτε με μαύρα δάκρυα όσοι ζήτε με αρπαγάς και αδικίας. Θέλει σας θανατώσει ο Θεός και σας βάλει εις την κόλασιν. Εδώ πώς πηγαίνετε, χριστιανοί μου; Όλοι με τον κόπον σας ζήτε, ή με αδικίας; Αν είσθε χριστιανοί, με τον κόπον σας να ζήτε. Εκείνο το ευλογεί ο Θεός, το δέ άδικον το καταράται.
Εκατηράσθη και την γυναίκα να είνε υποτεταγμένη είς τον άνδρα της, και να γεννά τα τέκνα της με κόπους και στεναγμούς και δάκρυα, να κλαίη απαρηγόρητα δια να την ευσπλαγχνισθή ο Θεός, να την επαναφέρη εις τον παράδεισον. Και βλέπετε φανερά. Όταν γεννώσι τα ζώα, δεν έχουν τους πόνους όπου έχει η γυναίκα όταν γεννά. Διότι δεν έχουν την κατάραν όπου έχει η γυνή. Εκατηράσθη τον Αδάμ και την Εύαν και τους εξώρισεν από τον παράδεισον και έζησαν εννεακοσίους τριάντα χρόνους σε μαύρα και πικρά δάκρυα και εγέννησαν τέκνα, και τα τέκνα τους τέκνα, και εγέμισεν όλος ο κόσμος. Και όλοι οι άνθρωποι είνε από ένα πατέρα και από μίαν μητέρα, και δια τούτο είμεθα όλοι οι άνθρωποι αδελφοί. Μόνον η πίστις μας χωρίζει.
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός
"Προφητείες και Διδαχές"
Επισκόπου Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου