Γιατί δεν παίρνουμε απάντηση στην προσευχή μας...

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που τα αποτελέσματα μιας προσευχής γίνονται φανερά και ευ­ερ­γε­τι­κά. Είναι ό­μως και με­ρι­κες φο­ρες που δεν παιρ­νου­με κα­μια α­παν­τη­ση στην προσευ­χη μας α­πο τον Κυ­ριο, λες και δε μας α­κου­σε. Καί ε­μείς οι μη­δα­μι­νοί α­νη­συ­χού­με και δι­ε­ρω­το­μα­στε, για­τι; Γνω­ρι­ζον­τας μα­λι­στα και την υ­πο­σχε­ση Του: «αι­τεί­τε και δο­θη­σε­ται υμιν», γι­νε­ται πιο εν­το­νη η α­νη­συ­χι­α μας. Αυ­το το «για­τι» θα μας α­πα­σχο­λη­σει στη συνεχεια.

Στα κεί­με­να της Α­γι­ας Γρα­φης δι­α­πι­στω­νου­με, και Α­γι­ων αν­δρων οι προ­σευ­χες και τα αιτημα­τα, πολ­λες φο­ρες δεν ει­χαν α­με­ση α­παν­τη­ση. Κι’ ο­μως κα­πο­τε ερ­χο­ταν αυ­τη η απαντη­ση και μα­λι­στα πο­λυ θε­τι­κα. Θα φε­ρου­με τεσ­σε­ρα πα­ρα­δείγ­μα­τα α­πο τα πολ­λα, για να ε­ξη­γη­σου­με και τις αι­τι­ες της καθυ­στε­ρη­με­νης α­παν­τη­σης α­πο το Θε­ο.

Γιά πα­ρα­δειγ­μα, ο Ι­σα­ακ ει­κο­σι ο­λο­κλη­ρα χρο­νια προ­σευ­χο­ταν στο Θε­ο για να γεν­νη­σει η Ρε­βεκ­κα παι­δι κι’ ο­μως με­τα α­πο τα ει­κο­σι χρο­νια α­παν­τη­σε ο Θε­ος στο αι­τη­μα του και γεννησε η Ρεβέκκα παιδί. Η πε­ρι­πτω­ση του ι­ε­ρε­α Ζα­χα­ρι­α και της γυ­ναί­κας του Ε­λι­σα­βετ. Πα­ρ’ ο­λο που «η­σαν αμφοτε­ροι δι­και­οι» ε­νω­πιον του Θε­ου, μια ο­λο­κλη­ρη ζω­η πα­ρα­κα­λού­σαν το Θε­ο να τους χαρι­σει παι­δι, αλ­λα κα­μια α­παν­τη­ση δεν ερ­χο­ταν α­πο τον Κυ­ριο, πα­ρα μο­νον, ο­ταν εφθασαν στα γε­ρα­μα­τα τους, ο Θε­ος ε­στει­λε τον Αγ­γε­λο Του και τους πλη­ρο­φο­ρη­σε ο­τι θα γεν­νη­σουν τον Ι­ω­αν­νη τον Προ­δρο­μο.

Η Χα­να­ναί­α ι­κε­ε­τευ­ε τον Ι­η­σού να θε­ρα­πεύ­σει την κο­ρη της και να δι­ω­ξει το δαι­μο­νιο που τη βα­σα­νι­ζε και ο Κυ­ριος ου­τε καν ε­δει­χνε ο­τι την α­κου­ε. Τη δο­κι­μα­σε ο­μως και ο­ταν η ι­δια εκ­δη­λω­σε πι­στη α­κλο­νι­τη, το­τε θε­ρα­πευ­σε την κο­ρη της.

Ο Α­πο­στο­λος των ε­θνων, ο με­γας Παύ­λος, πα­ρα­κα­λού­σε τον Κυ­ριο να του ση­κω­σει ε­να πειρα­σμο, αλ­λα Αυ­τος του αρ­νη­θη­κε και του ει­πε, «Σού αρ­κεί η χα­ρις μου». τι φα­νε­ρω­νουν ο­λα αυ­τα; Τι μπο­ρού­με να συμ­πε­ρα­νου­με;

α) Στην πε­ρι­πτω­ση του Ι­σα­ακ και της Χα­να­ναί­ας, ο Θε­ος ή­θε­λε να δο­κι­μα­σει την πι­στη τους, αλ­λα και για να ει­ναι πα­ρα­δειγ­μα προς μι­μη­ση και να μα­θου­με ο­τι πρε­πει ο­ταν καταφεύ­γου­με στον Κυ­ριο, πρε­πει να ε­χου­με α­κλο­νι­τη πι­στη, υ­πο­μο­νη και συ­νε­πεια στα αιτήματά μας.

β) Στην πε­ρι­πτω­ση του Ζα­χα­ρι­α, το σχε­διο του Θε­ου η­ταν δι­α­φο­ρε­τι­κο α­πο την ε­πι­θυ­μι­α του Ζα­χα­ρι­α και της Ε­λι­σα­βετ. Καί ε­τσι δο­κι­μα­στη­κε η υ­πο­μο­νη και η ε­πι­μο­νη τους.

γ) Στην πε­ρι­πτω­ση δε του Παύ­λου, δε η­ταν προς το κα­λο του Α­πο­στο­λου αν του ση­κω­νε τον πει­ρα­σμο, για­τι ο πει­ρα­σμος το βο­η­θού­σε, τον τα­πεί­νω­νε και τα­πει­νο­νον­τας τον προφυλασσο­ταν α­πο χει­ρο­τε­ρα κα­κα, χει­ρο­τε­ρα του πει­ρα­σμού.

Α­να­λο­γα λοι­πον και σε μας μπο­ρούν να υ­παρ­χουν οι αι­τι­ες των πε­ρι­πτω­σε­ων που αναφεραμε και μπο­ρεί ο Κυ­ριος να δο­κι­μα­ζει την πι­στη μας και την ε­πι­μο­νη μας. Ι­σως αυ­τα που ζη­του­με να μην ει­ναι προς το συμ­φε­ρον της ψυ­χης μας. Α­κο­μα ι­σως ζη­του­με κα­τι που θα το χρη­σι­μο­ποι­η­σου­με για να ι­κα­νο­ποι­η­σου­με τη φι­λαυ­τι­α μας και τον ε­γω­ι­σμο μας. Αυ­το το τε­λευ­ταί­ο το­νι­ζει και ο Ι­α­κω­βος ο Α­δελ­φο­θε­ος στην ε­πι­στο­λη του: «Ζη­τεί­τε, αλ­λα δεν λαμ­βα­νε­τε, δι­ο­τι ζη­τεί­τε για κα­κο σκο­πο, για να δα­πα­νη­σε­τε για τις η­δο­νι­κες ε­πι­θυ­μι­ες σας»(Ιακ. 4. 3).

Ακόμα μπορεί να ζητούμε πράγματα που δε συμφωνούν με το σχέδιο του Θεού για μας,
Εκείνο που πρέπει να έχουμε στο νού μας, είναι ότι, αν προσερχόμαστε στην προσευχή με τις προϋποθέσεις που αναφεραμε πριν, σίγουρα ο Θεός μας ακούει και πάντοτε θέλει το συμφέρον μας, αλλά η πανσοφία Του εφαρμόζει τρόπους και μεθόδους για τη σωτηρία μας, που εμείς αγνοούμε και για τούτο στενοχωρούμαστε. Εκείνο που πρέπει εμείς να κάνουμε πρέπει να επιμένουμε όπως μας συμβουλεύει και ο Σοφός Σειράχ.: Μη ολιγοψυχήσεις εις την προσευχήν σου. Ο δε Ιωάννης ο Χρυσόστομος, λέγει: «Ο Θεός αναβάλλει να εκπληρώσει τα αιτήματά μας, όχι για να υποφέρουμε, αλλά για να μείνουμε πάντοτε συνδεδεμένοι μαζί Του, με τη θερμή και ε­πι­μο­νη προ­σευ­χη μας».

Θα ε­πα­να­λάβου­με πα­λιν ο­τι στην προ­σευ­χη μας δεν πρε­πει να ε­χου­με κα­μια αμ­φι­βο­λι­α ο­τι κα­τα την ω­ραν της προ­σευ­χης βρι­σκο­μα­στε ε­νω­πιον του Κυ­ρι­ου και μας προ­σε­χει και θε­λει να μας βο­η­θη­σει, ε­στω κι’ αν αρ­γεί να α­παν­τη­σει. Ε­μείς δεν πρε­πει να μεμ­ψι­μοι­ρού­με και να ο­λι­γο­πι­στού­με, αλ­λα να ει­μα­στε προ­ε­τοι­μα­σμε­νοι να προ­σφε­ρου­με σω­στη προ­σευ­χη και να α­πο­δε­χθού­με ο,τι δη­πο­τε μας δω­σει. Αυ­τη μας η συμ­πε­ρι­φο­ρα σι­γου­ρα θα υ­πο­χρε­ω­σει την α­γα­πη του Θε­ου και θα δι­και­ω­σει τα δι­και­α αι­τη­μα­τα μας, αν αυ­τα ει­ναι προς το δι­κο μας συμ­φε­ρον. Γιά του­το να μην ε­χου­με κα­μια αμ­φι­βο­λι­α.