Μας αξίωσε ο Θεός για μια ακόμη χρονιά να βρισκόμαστε προ της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος. Να είμαστε έτοιμοι να εορτάσουμε το Άγιον Πάσχα και την Λαμπροφόρο Ανάσταση του Κυρίου μας με τον τρόπο που η Εκκλησία μας υποδεικνύει, αλλά και με τα όσα η παράδοση του λαού μας επιβάλλει. Προς αυτό μας οδηγούν το τέλος της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής και τα μεγάλα γεγονότα της Αναστάσεως του Λαζάρου και της Εισόδου του Κυρίου μας στα Ιεροσόλυμα την Κυριακή των Βαΐων. Γεγονότα γνωστά ως προς το περιεχόμενό τους, που μας προτρέπουν, ωστόσο, να τα δούμε και από μία άλλη οπτική. Αυτή της προσωπικής μας συμμετοχής, όχι μόνο στα συγκεκριμένα, αλλά και σε όλα τα γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδος. Γιατί δεν έχει νόημα στη ζωή του ορθόδοξου χριστιανού απλώς να παρακολουθούμε «εκ του μακρόθεν» τι συμβαίνει ή να εγκλωβιζόμαστε μόνο στη φολκλορική πλευρά των μεγάλων γεγονότων της πίστεώς μας. Όλα αυτά εκτυλίσσονται μπροστά μας για να μας προκαλέσουν, αλλά και να μας προτρέψουν να συμμετέχουμε κι εμείς, «ως οι παίδες», όπως λέει το κοινό Απολυτίκιο των δύο εορτών. Χωρίς προσωπική συμμετοχή στα γεγονότα αυτά, η Μεγάλη Εβδομάδα θα είναι απλώς μία ανάπαυλα στην όλη πορεία της ζωής μας και δεν θα αποτελέσει την αφορμή για συνάντηση με τον Κύριό μας.
Πώς όμως συμμετέχουμε στα γεγονότα αυτά;
Πρωτίστως εσωτερικά, με την πνευματική μας υπόσταση. Η Ανάσταση του Λαζάρου είναι μία υπενθύμιση από την πλευρά του Κυρίου και της Εκκλησίας ότι η φθαρτότητα της ζωής δεν αγγίζει την πίστη στο Θεό. Ότι ο θάνατος, παρότι εμφανίζει ένα προσωπείο τρομακτικό στο πρόσωπο του Λαζάρου (το τύλιγμα με τις άσπρες λωρίδες, ο τάφος, η αποσύνθεση του σώματος), δεν μπορεί να αντισταθεί στον Νικητή του Θανάτου που είναι ο Χριστός. Εκείνος που είναι η Ανάσταση και η Ζωή δεν περιμένει την εσχάτη ημέρα για να αναστήσει τον άνθρωπο σωματικά. Τον ανασταίνει πρωτίστως εσωτερικά, με την πίστη, την αγάπη, την πνευματική ζωή, του θεραπεύει τον πόνο, την θλίψη και το πένθος, του αφαιρεί το βάρος της αμαρτίας, τον γεμίζει ζωή.
Κι αυτό, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στο Ευαγγέλιο, διότι ο Χριστός αγαπά τον άνθρωπο. Τον βλέπει να φθείρεται όχι μόνο σωματικά, αλλά κυρίως πνευματικά, και δακρύζει μπροστά του. Τον βλέπει να βιώνει τον πνευματικό θάνατο, που είναι η ζωή χωρίς ελπίδα, χωρίς φιλία με το Θεό, χωρίς μετάνοια για την αμαρτωλότητα, με θεοποίηση του εαυτού μας, με τις πρόσκαιρες απολαύσεις, τον εγκλωβισμό μας στην υλική πλευρά της ζωής, την κυριαρχία μας από το σαρκικό φρόνημα ως ψεύτικα υποκατάστατα της γνήσιας σχέσεως στην οποία ο Θεός καλεί τον άνθρωπο, και δακρύζει. Όχι μόνο μπροστά στον Λάζαρο, αλλά μπροστά στον καθέναν μας. Και μας καλεί να πιστέψουμε σ' Αυτόν, να προσπέσουμε στα πόδια Του όπως η Μάρθα και η Μαρία και να προσανατολίσουμε την ζωή μας διαφορετικά. Να επιλέξουμε Εκείνον ως τον Φίλο και Αγαπημένο και να δούμε τον εσωτερικό μας κόσμο, εγκαταλείποντας την προτεραιότητα του σαρκικού φρονήματος. Και τότε, θα μπορέσουμε να συμμετάσχουμε και σωματικά στα γεγονότα. Διότι η νηστεία, ο λόγος της προσευχής, η εγκράτεια των παθών, ο περιορισμός της κατακρίσεως, η συμφιλίωση με τον εαυτό μας δεν έρχονται γνήσια, εφόσον δεν προέρχονται από την καρδιά μας. Δεν είναι το νόημα της Μεγάλης Εβδομάδος η τήρηση απλώς της παραδόσεως, αλλά η προσωπική μας μετοχή στη ζωή στην οποία μας καλεί ο Χριστός. Αν μένουμε μόνο στην άσκηση του σώματος, χωρίς η καρδιά μας να αλλάζει, τότε δεν μπορούμε να συνταφούμε με το Χριστό και να αξιωθούμε της Αναστάσεως της προσωπικής μας.
Η μετοχή στη ζωή του Χριστού γίνεται πρόξενος χαράς. Ο άνθρωπος που προσανατολίζει τη ζωή του πνευματικά αναγνωρίζει στο Πρόσωπο του Εισοδεύοντος στα Ιεροσόλυμα τον Θεό και Σωτήρα Του. Κρατά τα βάγια στα χέρια Του όχι μόνο τα σωματικά, αλλά και τα πνευματικά, και απλώνει την ύπαρξή του για να προσληφθεί από τον Θεό. Δεν Τον δοξάζει απλώς. Αποδέχεται την αγάπη Του και επιλέγει να Τον δοξάζει με τα έργα του, πρωτίστως της μετανοίας και της τηρήσεως των εντολών του Ευαγγελίου, όπως αυτές διαφυλάσσονται στη ζωή της Εκκλησίας μας. Και τότε η χαρά τον μεταμορφώνει σε παίδα Θεού, δηλαδή σεσωσμένο άνθρωπο.
Ζούμε σε μία εποχή που ενώ έχει ανάγκη από τον Θεό, προσποιείται ότι δεν Τον χρειάζεται. Η μαζοποίηση μας κάνει να αντιμετωπίζουμε και τα γεγονότα της πίστεως ως συνήθεια του χρόνου, την οποία καλό είναι να τηρούμε, χωρίς όμως να μας αγγίζει στα μύχια της καρδιάς μας. Ας προσπαθήσουμε να φανούμε ευγνώμονες προς Εκείνον που μας αγαπά, μας αποκαλεί και μας ζει ως Φίλους Του και είναι έτοιμος, εφόσον Του προσφέρουμε τον εσωτερικό μας κόσμο, εφόσον θέλουμε προσωπικά να συμμετέχουμε στον τρόπο ζωής που μας εδίδαξε, να μας Αναστήσει. Πνευματικά τώρα και σωματικά κατά την Επάνοδό Του στον κόσμο και την ανακαίνιση των πάντων.
Σχόλιο του Σεβ. Μητροπολίτου Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων
κ. Νεκταρίου στο Σάββατο του Λαζάρου και την Κυριακή των Βαΐων
πηγή: imcorfu.gr
